De quen veño sendo

Dicía meu avó, Germán, pastor en Burgos, que la oveja no es de donde nace, sino de donde pace. O conto, que por coñecido non debería sorprender a ninguén, pódeseme aplicar con case todo o sentido pois eu son palentina, aínda que pacer, o que se di pacer, non o fixen ata chegar a esta terra. 

Os meus primeiros dentes saíronme á sombra dun sonado castelo, alá polas Rías Baixas, terras da miña familia paterna. Alá tamén din os meus primeiros pasos e sendo moi nena percorrín os xardíns daquel castelo fantástico ó meu ollar de cativa, incluso, grazas a amabilidade de Segundo, puiden subir mirar o mundo dende a súa Torre da Homenaxe.

A escola xa a comencei máis o norte, respirando o vento mariñeiro que chegaba dende máis alá da Torre de Hércules mesturado co fume industrial da Cros. Tamén alí aprendín a tecer con dedos biqueiros, que diría Manolo Rivas, os meus soños nos retais. Xa de poliña emprendín a carreira profesional na industria da costura que non abandonei ata hoxe.

O meu gusto polo folclore galego chegoume xa de grande. O baile, a pandeireta, as foliadas... os cantos de taberna, como non caer baixo o feitizo dos cantos de taberna. En serio, tedes que probalo... Pero perdoade, a miña paisón por momentos faime esquecer os meus deberes. E isto, que pode ser moi molesto, pásame moi amiudo, tanto, que pensei en tirarlle proveito. 

Durante moitos anos, eses anos da miña carreira profesional, adiqueime a tecer soños alleos en retais alleos e, na maioría dos casos, eran soños industriais, prefabricados, carentes de identidade propia. Hoxe, eiquí, quero dar comenzo á tarefa de tecer outros soños, os meus, os teus, os da memoria común que, como tamén dicía o escritor coruñés, debemos aloumiñar sen medo. 

Que quen veño sendo? Pois sinxelo. A persoa que quere vestir a túa memoria cos teus soños.