Contoume Maruja, a do Viso, que ten un fillo que ía para cura e acobou en capador, que cando era moza a súa nai amidonaba tanto as enaugas que unha noite, na festa de Lourido, a piques estivo de quedar sen mozo, sen home e sen capador. Eu, mentres pensaba para min que ben poidera ser que o oficio do neto tivera orixen na obsesión polo amidón da avóa, din en facerme unhas enaguas novas, cousa que ben mirado, nunca ven de máis. Déixovos unha mostra do que eu fixen pero xa sabedes... Neste punto unha muller non lle debe dicir a outra o que ten que levar baixo a saia así que... Vos contádeme, que aínda que eu tampouco son cura, nin monxa, Deus non o permita! Sei gardar un segredo.
Comentarios
Publicar un comentario