Ir al contenido principal

Bolsos

Sempre chamáronme moito a atención as formas e cores das pañuelas. Esas formas lembranme a poderosa vexetación que cubre a nosa terra e as súas frores, sobre esos fondos as veces tan vivos, engaiolanme. Ademáis coido que algo especial existe nas pañuelas, no seu significado apenas intuido. Semellánseme coma as primas pobres dos rimbombantes mantones de Manila e son así a manifestación máis sinxela e modesta da ledicia dun pobo. E unha ledicia que se mostra modesta cando cubre o cabelo ou delicadamente insunante o cinguirse á cintura da moza, pero sempre e unha ledicia que sae da nosa mesma esencia.
Esa foi pois a inspiración que me levou a crear estes conxuntos de bolso, neceser e carteira. Creados partindo de pañuelas,  no meu maxín xurdiu un bolso funcional para o uso diario, lixeiro pero resistente, cuns coidados acabados froito do traballo manual. 
Os que vedes nestas fotos non son máis que unha pequena mostra das moitas posibilidades que existen. Como sabedes pañuelas hai para aburrir aínda que eu nunca me aburra de escoitar as vosas suxerencias e propostas.














E como a cabeza non para...  Deixovos recén feita a última das miñas propostas. Ideal para o verán.  😍😍




Lembrade. Calquera proposta mandádesme un correo electrónico e falamos. PINCHA

Comentarios

Publicar un comentario

Formulario de contacto

Nombre

Correo electrónico *

Mensaje *

Entradas populares de este blog

De quen veño sendo

Dicía meu avó, Germán, pastor en Burgos, que la oveja no es de donde nace, sino de donde pace. O conto, que por coñecido non debería sorprender a ninguén, pódeseme aplicar con case todo o sentido pois eu son palentina, aínda que pacer, o que se di pacer, non o fixen ata chegar a esta terra.  Os meus primeiros dentes saíronme á sombra dun sonado castelo, alá polas Rías Baixas, terras da miña familia paterna. Alá tamén din os meus primeiros pasos e sendo moi nena percorrín os xardíns daquel castelo fantástico ó meu ollar de cativa, incluso, grazas a amabilidade de Segundo, puiden subir mirar o mundo dende a súa Torre da Homenaxe. A escola xa a comencei máis o norte, respirando o vento mariñeiro que chegaba dende máis alá da Torre de Hércules mesturado co fume industrial da Cros. Tamén alí aprendín a tecer con dedos biqueiros, que diría Manolo Rivas, os meus soños nos retais. Xa de poliña emprendín a carreira profesional na industria da costura que non abandonei ata hoxe. O meu gus
2 comentarios
Leer más

Están tolos estes romanos

Tenme contado o historiador Manolito de Cos, que imparte cátedra de luns a sábado na barra da de Sito, pola parte de Celas, que nos tempos dos romanos existía en Cambre unha pequena aldea de castrexos que lograron facerse fortes ante a invasión imperialista. Afirma Manolito que os castrexos resistiron o envite dos romanos por moitos anos, incluso cando as forzas hostís eran moito máis numerosas. Aínda hoxe os estudosos non consiguen poñerse dacordo sobre as causas que explican esta situación pero Manolito afirma que a causa última desta "anamolía histórica" (cito como o escoitei) era que o druida da aldea tiña coñecemento de certa brebaxe que aportaba a aqueles que a inxerían unha forza sobrehumana. Isto, que non sei eu o porque resultábame familiar, o sabía de moi boa tinta pois llo contara o compoñedor de Lema, que algo tocaba có finado druida da citada aldea.  Certo é que as afirmacións de Manolito orixinaron aquela tarde unha moi acolarada disputa académica, chegando a
Publicar un comentario
Leer más