Quero pensar, aínda que ven pode ser que o conto non sexa certo, que un día unha rapaza moi nova e moi guapa, pode que da parte de Carral ou da Rúa, que nesto non están moi dacordo os cronistas, namorouse moi namorada dun rapaz que vivía na aldea veciña. A pobre nena morría por aquel rapaz que, para máis señas, era gaiteiro e tiña un tío en América que cada verán mandáballe uns sombreiros que quitaban o sono. Ben, o caso é que á pobre rapaza morría polo gaiteiro de marras pero o paizoco non lle facía maldito o caso. Así, a moi tonta, porque algo tonta hai que ser, pasaba as noites chorando.
Pero unha noite, mentras a infeliz estaba chorando por no perder o costume, digo eu, a lúa que estaba no ceo, apiadouse da desconsolada moza e para que por non chorar cantese, transformouse nunha pandeireta.
Como dixen pode que o conto non sexa certo, pero polo sí ou polo non penso que é ben coidar a tan piadosa compañeira. Eiquí tedes unhas cantas fundas das que eu maquinei para dar acougo a tan alta dona, pero ollo, vos tamén podedes maquinar que de seguro chegamos a un acordo.
Ainda sei outro conto que ven moi a propósito con este producto e garda relación có fillo de Maruja, a do Viso, o capador. Mais como penso que o dito pode "ferir" certas "susceptibilidades" só deixo unha foto destas bonitas fundas para castañuelas. O conto xa, si tal, outro día.
Comentarios
Publicar un comentario