Ir al contenido principal

Fundas de pandeireta

Quero pensar, aínda que ven pode ser que o conto non sexa certo, que un día unha rapaza moi nova e moi guapa, pode que da parte de Carral ou da Rúa, que nesto non están moi dacordo os cronistas, namorouse moi namorada dun rapaz que vivía na aldea veciña. A pobre nena morría por aquel rapaz que, para máis señas, era gaiteiro e tiña un tío en América que cada verán mandáballe uns sombreiros que quitaban o sono. Ben, o caso é que á pobre rapaza morría polo gaiteiro de marras pero o paizoco non lle facía maldito o caso. Así, a moi tonta, porque algo tonta hai que ser, pasaba as noites chorando.
Pero unha noite, mentras a infeliz estaba chorando por no perder o costume, digo eu, a lúa que estaba no ceo, apiadouse da desconsolada moza e para que por non chorar cantese, transformouse nunha pandeireta.
Como dixen pode que o conto non sexa certo, pero polo sí ou polo non penso que é ben coidar a tan piadosa compañeira. Eiquí tedes unhas cantas fundas das que eu maquinei para dar acougo a tan alta dona, pero ollo, vos tamén podedes maquinar que de seguro chegamos a un acordo.





Ainda sei outro conto que ven moi a propósito con este producto e garda relación có fillo de Maruja, a do Viso, o capador. Mais como penso que o dito pode "ferir" certas "susceptibilidades" só deixo unha foto destas bonitas fundas para castañuelas. O conto xa, si tal, outro día.


Lembrade. Calquera proposta mandádesme un correo electrónico e falamos. PINCHA

Comentarios

Publicar un comentario

Formulario de contacto

Nombre

Correo electrónico *

Mensaje *

Entradas populares de este blog

De quen veño sendo

Dicía meu avó, Germán, pastor en Burgos, que la oveja no es de donde nace, sino de donde pace. O conto, que por coñecido non debería sorprender a ninguén, pódeseme aplicar con case todo o sentido pois eu son palentina, aínda que pacer, o que se di pacer, non o fixen ata chegar a esta terra.  Os meus primeiros dentes saíronme á sombra dun sonado castelo, alá polas Rías Baixas, terras da miña familia paterna. Alá tamén din os meus primeiros pasos e sendo moi nena percorrín os xardíns daquel castelo fantástico ó meu ollar de cativa, incluso, grazas a amabilidade de Segundo, puiden subir mirar o mundo dende a súa Torre da Homenaxe. A escola xa a comencei máis o norte, respirando o vento mariñeiro que chegaba dende máis alá da Torre de Hércules mesturado co fume industrial da Cros. Tamén alí aprendín a tecer con dedos biqueiros, que diría Manolo Rivas, os meus soños nos retais. Xa de poliña emprendín a carreira profesional na industria da costura que non abandonei ata hoxe. O meu gus
2 comentarios
Leer más

Están tolos estes romanos

Tenme contado o historiador Manolito de Cos, que imparte cátedra de luns a sábado na barra da de Sito, pola parte de Celas, que nos tempos dos romanos existía en Cambre unha pequena aldea de castrexos que lograron facerse fortes ante a invasión imperialista. Afirma Manolito que os castrexos resistiron o envite dos romanos por moitos anos, incluso cando as forzas hostís eran moito máis numerosas. Aínda hoxe os estudosos non consiguen poñerse dacordo sobre as causas que explican esta situación pero Manolito afirma que a causa última desta "anamolía histórica" (cito como o escoitei) era que o druida da aldea tiña coñecemento de certa brebaxe que aportaba a aqueles que a inxerían unha forza sobrehumana. Isto, que non sei eu o porque resultábame familiar, o sabía de moi boa tinta pois llo contara o compoñedor de Lema, que algo tocaba có finado druida da citada aldea.  Certo é que as afirmacións de Manolito orixinaron aquela tarde unha moi acolarada disputa académica, chegando a
Publicar un comentario
Leer más